Starend over de grauwe skyline van de grote stad, zittend op een heuvel vanwaar ze alles kon overzien, werd ze vervuld met een ondefinieerbaar gevoel, was het weemoed, een gevoel van heimwee? Haar gedachten dwaalden weg van de realiteit en plots bevond ze zich in een andere wereld. Verrast keek ze om zich heen, waar was ze, het was hier mooi en surrealistisch tegelijk. Aan weerskanten vanwaar ze zich bevond stonden prachtige bloemen..ofwel, het leken meer op opengeklapte paraplu’s in de mooiste kleuren. Ze durfde zich nauwelijks te bewegen maar een innerlijke stem zei haar verder te gaan. Stapje voor stapje ging ze vooruit, genietend van de heerlijke aroma welke van de bloemen opsteeg. Ineens stond ze voor een kruispunt, wat nu, ze aarzelde tot diezelfde innerlijke stem haar zei rechtsaf te gaan. Het ging tegen haar gevoel in want ze had op het punt gestaan juist linksaf te gaan, maar volgde de stem en sloeg rechtsaf. Nieuwsgierig wat ze daar tegen zou komen was ze tegelijk vervuld met een licht onbehaaglijk gevoel welke voortkwam uit onwetendheid. Bang was ze niet, wel voelde ze zekere spanning en terwijl haar hart bonsde tussen haar ribben ging ze voort. Hoge bomen rezen op vanwaar vogelgezang het luchtruim vervulde en langzaam ontspande ze. Het was te mooi om er niet van te genieten, dit deed ze dan ook van harte!
Haar pad vervolgend stuitte ze op een open veld, geen bloemen, geen enkel dier, het leek leeg en verlaten. Omhoog kijkend zag ze een helderblauwe hemel, geen wolkje aan de hemel. Het straalde zo’n sereniteit uit. Ze vroeg zich af wat ze hier deed, geen enkele richtingaanwijzer te bekennen. Wat moest ze nu, ze kon hier toch niet blijven staan, zou ze rechtsomkeert maken of..Ineens was daar opnieuw die innerlijke stem die zei: Gebruik je fantasie, hier mag jij het invullen, deze ruimte is speciaal voor jou gecreëerd, gebruik het naar jouw eigen behoeften, maar eerst moet je afrekenen met jouw spoken, belemmeringen en obstakels. Oei, dit moest ze even verwerken, ze ging er maar bij zitten. Het hoge malse gras sloot om haar heen als een warme deken. Ze moest met veel onverwerkte zaken afrekenen, kon ze dat in zo’n betrekkelijk korte tijd? Wat ze niet wist was dat tijd in deze surrealistische wereld geen enkele rol speelde. Ze herbeleefde haar jeugd welke fijn en vertrouwd was gebleken totdat een heftige gebeurtenis dit idyllische plaatje verstoorde. Het had haar levensloop dusdanig beïnvloed wat gevolgen had voor beslissingen die ze had genomen en/of had moeten nemen.
Ze was het niet gewend zelf invulling te geven aan haar bestaan. Het werd tot dusver altijd voor haar bepaald, door omstandigheden en door anderen. Ze besefte met een schok dat ze zich altijd had laten leiden. Was dan nu het moment gekomen hier verandering in te brengen?! Dit weten moest even tot haar doordringen, ineens gingen er deuren voor haar open, wijd open en daarachter was het licht, zo licht was het in haar hele wezen nog nooit geweest! Het verblindde haar en ontroerde tegelijk.
Ze keek om zich heen en bekeek de leegte nu met andere ogen. Ze begon deze langzaam in te vullen. Wauw! Wat een wonderlijk gevoel, wat een vreugde. Ze raakte zowaar enthousiast. Wees met haar vinger een plek aan waar haar lievelingsbloemen mochten staan. Rozen in de mooiste kleuren, al geurend. Ze symboliseerden haar diepste innerlijk. Dit voelde goed!
Rechts het prieeltje waar ze al zolang van had gedroomd, ingericht met een ietwat brocante stijl. Uitkijkend over een vijver waarvoor een steigertje lag waar ze heerlijk kon zitten mijmeren over het water. Het werd almaar mooier en lieflijker. Het vijvertje werd omringt door wilde bloemen, in het midden dreven waterlelies en daaromheen zoemden bijen. Libelles vlogen over het water als ware het kleine feeën. Ze genoot nu al van dit prachtige tafereel. Er bleef nog veel ruimte over, ze liet het even rusten want moest nog wat innerlijke pijn doen slinken. Ze had alle tijd daar er immers geen limiet aan tijd verbonden was in dit serene paradijsje. Haar persoonlijke paradijsje. Ze liet zichzelf zakken op het steigertje en met opgetrokken benen keek ze peinzend over het zacht kabbelende water. Een zachte bries steeg op en vormden kleine golfjes op het water. Het herhalende ritme ervan bracht rust in haar ietwat overspannen brein en haar gedachten werden voorzichtig geordend. Spoken uit haar verleden leken langzaam weg te vloeien en maakten ruimte voor de fijne dingen die eerder verdrongen leken te zijn maar er wel degelijk waren. Oh..zou het dan eindelijk tijd worden voor haarzelf, ze had de hoop al opgegeven. Een gevoel van diepe dankbaarheid en vreugde vervulde haar, de hoop op geluk werd hier in dit paradijsje opnieuw gezaaid en begon zachtjes uit te kiemen.
Dagdromen was altijd al een geliefde bezigheid van haar geweest en in dit, door haar gecreëerde paradijsje, mocht ze deze dromen tot leven brengen. Ze genoot van de zon op haar gezicht, welke langzaam ontspande en om haar mond vormde zich een gelukzalig glimlachje, ze liet haar voeten voorzichtig in het koele water zakken. Het voelde verfrissend aan. Aan de overkant van het vijvertje glom haar nog een leegte tegemoet welke nog ingevuld mocht worden. Niets moest, alles mocht, wat een heerlijke gedachte, ze voelde zich voor het eerst weer ontspannen. Omhoog kijkend ontwaarde ze een strak blauwe lucht, ze dacht aan een vlucht vogels, al trekkend naar het verre zuiden, ze had dat altijd zo mooi gevonden. Opnieuw naar de hemel kijkend trok daar zowaar een vlucht vogels voorbij, ze had deze immers zelf gecreëerd . Ze stond op en strekte zich langzaam uit om daarna verder te gaan. Ze kon om de vijver heen lopen om bij het nog in te vullen gedeelte te komen. Maar wat was dat? Een grommend geluid bereikte haar oren, het maakte haar angstig, ze keek om zich heen maar kon nog niet ontdekken waar dit geluid vandaan kwam. Ze voelde een rare kriebel langs haar ruggengraat omhoog trekken en haalde haar schouders op als in een gespannen gebaar. Het grommen hield aan. Plots zag ze twee vurige ogen naar haar kijken, ze wilde hard wegrennen maar haar voeten leken te zijn bevroren, ze kon geen stap verzetten. Toen bedacht ze zich dat ze deze confrontatie maar aan moest gaan en keek terug. Het werd een gevaarlijk spel want wie hield dit het langste vol. Beseffend dat zij niet mocht wijken want dan had ze verloren..waarvan? Iets in haar binnenste zei dat dit haar grootste obstakel bleek te zijn welke haar innerlijke ontwikkeling tegen had gehouden. Ze moest en ze zou dit overwinnen. Haar ogen werden moe, ze wilde het bijna opgeven toen de vurige ogen tegenover haar leken te vervagen. Het verdween, ze had gewonnen en voelde een diepe rust van binnen.
Voorzichtig probeerde ze een stap vooruit te doen, het lukte, ze was weer los van de grond. Opgelucht liep ze verder, de knoop in haar maag was verdwenen, ze had met het laatste obstakel afgerekend.
Ze bereikte de overkant en trof daar een leegte aan. Dezelfde leegte die ze zo lang van binnen had gevoeld, daarin kwam nu verandering. Een nieuw geluksgevoel meldde zich aan. Voorzichtig onderzocht ze deze, voor haar, nieuwe sensatie. Ze wilde zich er niet direct volledig in gaan storten, maar stond wel open voor nieuwe ervaringen. Terwijl ze dit overdacht klonk er ineens mooie serene muziek, zo mooi dat ze automatisch de richting op liep vanwaar het geluid kwam. Viool spel waar ze zo van hield. Aangekomen op de bewuste plek zag ze iemand die de viool liefdevol bespeelde. De persoon in kwestie was prachtig gekleed in een sprookjesachtige jurk, haar haren omringt door een krans van bloemen. Ze bleef er gefascineerd naar kijken. De dame wenkte haar en toen ze voor haar stond was het alsof ze naar zichzelf stond te kijken, er was herkenning, een zielsverwantschap, wat logisch was gezien ze als het ware in een spiegel keek. Dit was wie ze wilde zijn. Het was de uitstraling, oogopslag wat haar raakte. Ze had ,, zichzelf ” gevonden! En de ruimte vulde zich met een zachtheid en fijne geuren. Zij ging samen met de muzikante zitten op het verfijnde witte bankje wat uitnodigend op hen stond te wachten. Zo in gesprek ontdekte ze wie ze werkelijk was, ze bestond, ze was..
Op het moment dat ze deze ontdekking deed, verdween ook de muzikante alsof ze opsteeg naar de hemel boven haar. Haar ogen volgden het kanten lint welke aan de onderkant van de jurk was bevestigd, net zolang tot ze niets meer kon ontwaren. Toch voelde het alsof de persoon in kwestie de achtergelaten ruimte nog vervulde met haar rust, haar liefde en haar gevoel voor kunst.
De grond onder haar kwam in beweging , leek haar wakker te willen schudden. Daar was ook de stem weer die haar aan de start van dit avontuur had begeleid. Het zei haar dat alles wat ze nu voelde in wezen haar eigen persoonlijkheid inhield. Was ze rustig en straalde ze dit ook uit? Wel ervoer ze op dit moment een innerlijke rust en was vervuld met zoveel liefde. Oh wat wilde ze graag blijven in dit lieflijke oord waar ze helemaal zichzelf mocht zijn maar er wachtte iemand op haar. Ze kon zijn gezicht nog niet ontwaren, doch, hij kwam haar zo bekend voor. Langzaam liep ze op hem af en hoe dichter ze naderde hoe vertrouwder het voelde. Dag, zei hij met warme stem, wees welkom! Hij nam haar bij de hand en leidde haar over een smal bruggetje naar een bistro-setje waarop een high tea stond uitgestald. Ga zitten, nodigde hij, wat ze dan ook deed. Er werd behoedzaam thee voor haar ingeschonken. Tast toe, zei hij en ging tegenover haar zitten. Ze wachtte tot hij begon te praten maar hij zei niets. Hij zat daar, haar observerend, een glimlach verscheen om zijn mond. Hij voelde wel aan dat ze ongedurig werd maar verroerde zich niet. Plots hield ze het niet meer uit en vroeg wat hij van haar wilde. Ik wil niets van jou, antwoordde hij, behalve dat je geniet van hetgeen hier voor je staat. Het is voor jou alleen. Verrukt keek ze naar al die lekkernijen en deed zich er dan maar tegoed aan. Zijn gezelschap was prettig en vertrouwd , kende ze hem of was ook hij onderdeel van wat ze wenste en zo ontbeerde. Oh, wat was dit alles wonderlijk. Ze ontdekte meer en meer wie ze was..een mens die liefde en warmte verdiende. Niet altijd de dienende maar ook gediend mocht worden zoals nu aan dit mooi gedekte tafeltje. Intussen zat hij nog met dezelfde glimlach om zijn mond naar haar te kijken. Er vormde zich een band. Ze voelde verwantschap en wist, dit is een band voor het leven! Alleen al zijn aanwezigheid maakte het zwijgen goed. Dag, zei ze, dag, antwoordde hij. Ik ben jouw beschermheer en zal je nooit meer verlaten. Je hoeft mij maar aan te roepen en ik zal er zijn! Plots werd ze gehuld in een warme gloed, er verscheen een regenboog aan de hemel, zo als ze nog nooit had gezien. Alle spoken uit haar verleden, de obstakels die er waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze stond op, rekte zich uit en een heldere lach steeg op uit haar binnenste. Ze voelde zich bevrijdt! Het was goed!
Toen ontwaakte ze uit deze wonderlijke droom en bevond zich weer op de heuvel met het uitzicht over de skyline van de stad die wachtend in de verte lag. Daar waar haar zoektocht naar haar identiteit, was begonnen. Het was zowaar een anti-climax en tegelijk ook weer niet omdat ze wist dat er een nieuw leven op haar lag te wachtten.
Dit was pas een begin, een nieuwe start en ze kon niet wachten op het volgende hoofdstuk van wat ze noemde :
Uitgesteld geluk!