Frouk stie foar it rut, se seach nei bûten sûnder iets te sjen, ien gedachten oer wat se krekt heart hie. Se hie de telefoan noch ien’e hân, se hie it net troch.
Mem..har memke wie ien ‘t sikehûs opnommen, swier siek, se soe net sa lang meer libje. Fansels kamen gedachten oer harren jeugd nei boppe driuwe. Een goede bernetiid wer’t se boartsje koe, ûntdekke wat der ien de wrâld te belibben wie. Se wie een spontaan, warber famke west. Soms hie se langest nei dat famke, soe se werom wolle nei die tiid fan ûnbesoarge wêze.
Plots draaide se sich om, pakte har jas en gie op paad. Se hie besluten har mem te besykjen, moast derfoar mei de trein nei Grins. It wie spannend, se hie nog nooit mei de trein reisige, mar dizze keer moest se sich der mar oer hinne sette.
Har jas wie net sa waarm, se moast noch om een winterjas sjen, maar hie derfoar no gjin tiid natuurlijk. Dan de sjaal mar tichter om har nek, muts op’e holle. Sa gie it wol.
It slagge har op tiid op het station te kommen en hie gau een plekje ien de treincoupé foen. Se probearre te ûntspannen, seach ta it lytse rutsje ut, de greiden fleagen oan har each foarbei.
Doe..foar se it wist wiene se ien Grins, sneller don se tocht hie stie se op it perron en frege sich of hoe se bei it sikenhus komme moest.
Freegje, tocht se, wat se dan ek die. De frou die’t har te wurd stie wie erg aardig en mei een soart geduld lei se it ut oan Frouk. Se hie goed lústere en tocht dat it no wol slagje soe.
Ja , der seach se it , een grut sikehûs. Memke wie hjir fest ien goeie hannen.
Bei de balie freegje om de keamer en een blomke keapje bei it winkeltsje en doe de lange hal troch nei har mem.
De keamer doar stie iepen en se seach har mem lizzen, de eagen wiene sluten. Mem, flústere se sacht, se hearde har net. Mem, sei se nochris..wêrop mem har eagen moeizaam iepene. Se seach harren dochter en een swak glimke kaam om har mûle. Frouk, flústere se zachtjes. Frouk wie oandien en moest tsjin har triennen vechtsje. Sacht joech se mem een tút..do mem, sei se nochris, ik tocht, ik kom even bei mem sjen hoe’t no is.
It giet wol hjer, sei mem, de susters soarchje goed foar my. Dot is fein, sei Frouk, dat stelt my ek gerêst., sil ik de blomkes ien it wetter sette mem, frege se. Doch dot mar, sei mem, dan hoege de susters it net mear te dwaan, die hawwe it sa drok.
Dat wie mem..immer om oarden tinke, leave..leave memke. Frouk gie gau mei de blommen nei it keukentsje wer se even har triennen gien liet. Der kaam krekt een suster oan. Se seach Frouk gûlen en lei een lyts momint de hân op Frouk har skouder. We sille goed foar dyn mem soarchje hear, sei se. Ja, dat wit ik wol, antwurde Frouk, it docht my seer myn mem sa te sjen, sa nitige ien dat grutte bêd. Ik begriep wol wat opsto bedoelst, sei de suster. Frouk danke de suster foar it meilibben. Sei; ik gien no wer nei myn mem, se wachtet op my.
Se sette de blomkes ien de finsterbank en prate wat mei mem tot it momint oanbruts dat se wer fuort moest om op tied de trein nei hus te heljen.
Wer thús! It wie een goeie dei west, blied dat se memke opsocht hie. Se koe har no wat rêstiger deljaan.
De dagen giene traach foarbei, Frouk hie eltse dei kontakt mei it sikenhus. Mem hâld de moet deryn, dat wie moai te hearren.
Se hie de doaze mei alde foto’s opsocht, sa ien’t ferleden dûkt. Wat hie se een moaie berne tiid hân, of wie se innig bern west, se hiene it hus vol hân mei freondintsjes. Se wie nimmer echt olinnig west.
Der wiene foto's fan har mem doe’t die noch hiel jong wie, warber en fleurich, dat letste wie se noch altyd wol, ondanks har slimme siek wezen. Se wie grutsk op har memke west, en noch!
Een pear wiken letter, mem wie dochs noch plotseling ferstoarn, se hie oes regele moatten, mar memke wie memke net west of se net oes opskreaun hie. Sa kaam oes goed ien oarde. No moast se fjirde, har plakje fine. It alde hûs opriisde, der soene nije bewenners ien komme. Jonge minsken noch, wat wol fijn wie. Frouk hie op besluten dizze wolkom te hieten..
It bleek dat se it hiel goed fine koe mei de jonge frou en se wearden grous freondinnen. Sa bliuw Frouk net olinne efter. En memke..
Die seach fest, op glimkjend, fan of een wolk nei beneden. Op har beurt grutsk op har Frouk die’t sich wer oprjochte hie en dapper troch gie mei harren libben