Het is zo stil in de woestijn
Geen enkele ziel hier om mij heen
Zo ook geen mens die observeert
Dat ik hier in mijn eentje ween.
Er zitten barsten in mijn hart
Want mis zo mijn geliefde kerk
Ik weet, het is maar enkel steen
En ook is het geen meesterwerk.
Want God is immers overal
Daarvan ben ik mij wel bewust
En ook het vuur binnen in mij
Zal nimmer nooit worden geblust.
Het is het zingen met elkaar
Ja, het aanbidden van mijn Heer
Zo het gevoel van samenzijn
Dat mis ik ook steeds beetjes meer.
Word ik dan nu ook uitgedaagd
Zo Jezus werd in de woestijn..
Heb jij zo’n honger naar de kerk
Zou dat die steen niet kunnen zijn.
Toch houd ik stand, als Jezus toen
Want mijn geloof is als een rots
Ik wijk niet voor de duisternis
Daarop ben ik heus wel wat trots.
Want midden in die woestenij
In mijn verdriet en door mijn pijn
Werd mij heel plotseling bewust
Dat ik een kind van God mag zijn!!