En plots is mijn Oase
geen veilige haven meer
het water, eens zo rustig
gaat als een gek tekeer.
Ik sta daar terug getrokken’
aan dat zo pril begin
terwijl, niet lang geleden
stond ik er middenin.
Maar wat eens vaste grond leek
is drassig als moeras
ik snap niet dat de bodem
eerst nog zo stevig was.
Ik bid tot God, mijn Vader
hoe kon dit toch gebeuren
en zie dat velen met mij
om hetzelfde treuren.
Ach, laat mij maar vertrouwen
op wat mijn Heere wil
Hij weet wat moet geschiedden
daarin zit groot verschil.
Intussen blijf ik bidden
ga verder, op de tast
maar weet dat God nabij is
mijn enige houvast!