Zou ik het durfen, dacht ik eerder
Toen ik voor de achtbaan stond
Nee, nooit zou ik dit ritje wagen
‘K bleef liever staan op vaste grond.
Maar wie had toen kunnen bedenken
Dat ik een keertje toch zou gaan
Alleen was het dan niet fysiek
Maar immers juist in’s levens baan.
Eens zat ik daar op grote hoogte
Voor ik naar beneden viel
Ik dacht nog tijdens deze afgang
Zou het mij helpen als ik kniel?
Als ik de hulp roep van mijn Jezus
Hij heeft immers helder zicht
God kan mijn achtbaan overzien
En zet het in een ander licht.
Wanneer ik in het duister leefde
Zat Hij daar altijd aan mijn zij
Wachtend tot ik om Hem riep
Dan was Hij daar immers voor mij.
Wees maar niet bang, hoorde ik zeggen
Ik zie je met jouw zorgen stoeien
Maar onderwijl, daar zorg Ik voor
Zal de magnolia weer bloeien.
De lente komt, ja, ook voor jou
Dan zal verdriet worden verstild
Jouw hart zal heus weer open gaan
Want dat heb Ik voor jou gewild!