Ik stond daar in de ruimte
met niets meer om mij heen
voelde me heel verloren
wat was ik toch alleen.
Toen ging ik daar maar zitten
mijn handen om mijn hoofd
en dacht aan al de dingen
die mij waren beloofd.
Ik moest een poosje huilen
verzwolgen in verdriet
dat er ook perspectief was
zag ik voor even niet.
Ik had een duwtje nodig
ofwel, een fikse por
begon zachtjes te zingen
van,t huilen nog wat schor.
Weg was zelf medelijden
mijn kin wat opgetild
kon ik weer verder kijken
verdriet was weer gestild.
Soms is het even nodig
ook God begrijpt jouw pijn
want in zwakke momenten
hoef je niet flink te zijn.
Ik weet, als ik moet huilen
huilt Jezus met mee met mij
door Hem ben ik nooit meer alleen
Hij staat mij altijd bij!