Eens was ik als een zwerver
en ging van hort naar her
ik zag geen eindbestemming
de finish leek zo ver.
De rugzak op mijn rug
was bijna niet te dragen
de hulp, heel nabij
ik weigerde te vragen.
Want sterk als ik was
kon ik het wel alleen
de pijn die toen ontstond
vertelde ik niet meteen.
Mijn lopen werd heel wankel
al strompelend ging ik door
totdat ik plotseling zag
mijn Jezus ging mij voor.
Snel keek Hij achterom
en lachte zacht naar mij
mijn hart sprong daarbij op
het maakte me zo blij.
Ineens miste ik iets
de last was van mijn rug
toen draaide ik mij om
en deed een stap terug.
Ach nee, zei Jezus toen
toe, volg mij nu naar huis
Hij wees een richting aan
ik keek, en zag..mijn Thuis!