En de haan, hij was wat schor
Hij had ook echt zijn best gedaan
Maar had iemand zijn gekraai
Zoals het hoorde, wel verstaan.
De trotse haan scharrelde rond
Hij was zich nergens van bewust
Maar zijn lawaai had doen ontwaken
Hen die in slaap waren gesust.
En Simon Petrus, arme man
Voelde de schuld zwaar op zijn schouder
Ik zag hem zitten, gebogen rug
Hij leek zowaar een paar jaar ouder.
Ik vroeg aan hem, wat is er man
En ik zag tranen in zijn ogen
Het is mijn schuld, fluisterde hij
Ik voelde mij met hem bewogen.
Hij knikte heftig naar de deur
Mijn Heer is binnen, bij het gerecht
Ze hebben Hem juist opgepakt
Hij staat daar onschuldig terecht.
Op het moment dat hij dat zei
Ging de deur plotseling open
Oh mijn God, mijn lieve Heer
Kwam gekweld naar buiten lopen.
Toen keek Hij Petrus in de ogen
Fluisterde naar hem, het is wel goed
Je zult het zien, mijn lijdensweg
Is precies zoals het moet.
Ik heb jou lief, mijn Petrus, Rots
Zorg dat je niet meer schuldig voelt
Het is wel goed, stamelde Hij
Mijn Vader heeft het zo bedoeld!
En het werd stil..zo stil..