Vandaag had ik een kort moment
een overdenking zogezegd
terwijl ik mijmerend verder ging
heb ik het in Gods hand gelegd.
Ik zei Hem, Heer, ik snap het niet
dat muren worden opgebouwd
en ik bedoel niet die van steen
maar tussen hen van wie je houdt.
Ik struikelde over een tak
die lag daar midden op mijn pad
het symboliseerde wat ik zei
waarmee ik ook mee te maken had.
Zoveel blokkades op je weg
ze lijken vaak zo immens groot
ruim ze maar op, gooi ze nu weg
voordat je er je teen aan stoot.
Ook God haalt muren voor ons neer
verafschuwt ze, ze doen veel pijn
Hij heeft blokkades nooit gewild
wenste voor ons juist vrij te zijn.
Toen ik God zei, ik snap het niet
Uw mensen zijn soms wel wat raar
was het alsof Hij mij toen zei
daarvan ben ik Mij steeds gewaar.
Maar weet je, Ik heb ze gemaakt
en wat Ik maak is altijd goed
doch soms zijn muren het gevolg
van wat het leven met je doet.
Daarvan ben ik mij sterk bewust
alleen heb ik steeds op mijn hart
die muren neer te halen Heer
uit liefde welk U bent gestart!
De wanhoop voorbij!